Grote regionale verschillen in prescriptie bij DM type 2

Er zijn grote regionale verschillen in voorschrijfgedrag bij de nieuwe generatie orale bloedsuikerverlagende middelen, zoals DPP4-  en SGLT2-remmers en GLP1-analogen. In bepaalde regio’s schrijven huisartsen deze middelen tot tienmaal vaker voor dan in andere delen van het land.

De Monitor Voorschrijfgedrag Huisartsen 2017 onderzocht de keuze van huisartsen bij het voorschrijven van de nieuwe generatie bloedsuikerverlagende orale middelen. Landelijk gezien kreeg ongeveer 2,2% van diabeten een DPP4-remmer voorgeschreven in 2016, 0,6% een GLP1-analogen en 1,3% een SGLT2-remmer. Huisartsen lijken dus terughoudend te zijn bij het voorschrijven van deze middelen.

Er is een forse spreiding wat voorschrijfgedrag betreft. Tussen de hoogste en de laagste percentielen voorschrijvers is deze respectievelijk 0,6% tot 4,2% voor DPP4, 0,2% tot 0,9% voor GLP1en 0,3% tot 2,6%  voor SGLT2. Daarnaast valt op dat de huisarts de DPP4-remmers het frequentst voorschrijft. In en rond Den Haag worden deze middelen relatief vaak gekozen, in Nijmegen en de kop van Noord-Holland zijn de huisartsen het meest terughoudend met het voorschrijven van deze middelen.

De NHG-Standaard Diabetes mellitus type 2 adviseert om de nieuwe generatie orale middelen te reserveren voor situaties waar metformine en SU-derivaten op bezwaren stuiten. Een belangrijke reden voor deze keus is de relatief hoge prijs van de nieuwe generatie orale middelen. Bovendien is er onvoldoende bewijs dat deze middelen behalve een bloedsuikerverlagend effect  een gunstig effect hebben op de diabetesgerelateerde mortaliteit en morbiditeit. In absolute zin is het aantal voorschriften beperkt, maar de grote regionale verschillen doen vermoeden dat er nog enige ruimte voor verbetering is. 

Lambooij A, et al. Monitor Voorschrijfgedrag Huisartsen 2017. Utrecht: Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik, 2017.